بدون شک، آموزش تخصصی کاخن نیازمند رویکردهای منحصربه‌فرد و تجربه است که به دانشجویان کمک می‌کند تا به طور کامل با این ساز زیبا آشنا شوند و در اجراهای خود به تسلط بیشتری دست یابند. در آموزشگاه ندای پارس، با توجه به تجربه و تخصص گسترده در زمینه‌ی آموزش موسیقی، به شیوه‌ی منحصربه‌فردی به آموزش کاخن می‌پردازیم که به دانشجویان این امکان را می‌دهد تا با لذت و شور به دستاوردهای موسیقی خود دست یابند.
در آموزشگاه ندای پارس، از متدهای مدرن و کارآمد در آموزش کاخن استفاده می‌شود که به دانشجویان کمک می‌کند تا به سرعت تسلط یابند و به ساختارهای پیچیده‌تر موسیقی مسلط شوند. با توجه به تنوع سلیقه‌ها و سطوح دانشجویان، برنامه‌های آموزشی ما از ساده ترین مباحث تا پیشرفته‌ترین تکنیک‌ها را پوشش می‌دهند، همچنین با تمرکز بر روی تکنیک‌های نواختن، تفسیر موسیقی و ایجاد ارتباط عمیق با ساز، دانشجویان را در مسیر تسلط به تار هدایت می‌کنیم.
کاخِن یا کاخون (به اسپانیایی: Cajón) نوعی ساز کوبه‌ای است. سازهای کوبه‌ای یا ساز کوبه یا پِرکاشِن به سازهایی گفته می‌شود که از طریق ضربه، تکان، سایش، خراش یا هر عمل دیگری که منجر به نوسان شود، تولید صدا کنند. وظیفه اصلی سازهای کوبه‌ای معمولاً اجرای ضرب‌آهنگ (ریتم) در متن آهنگ است، ولی توانایی اجرای ملودی را هم دارند. تاریخچه سازهای کوبه‌ای به هزاران سال پیش برمی‌گردد. این سازها احتمالاً پس از صدای انسانی قدیمی‌ترین نوع سازها هستند. سازهای کوبه‌ای را عموماً می‌توان به دو دسته سازهای کوبه‌ای با کوک معین مثل زیلوفون و سازهای کوبه‌ای با کوک نامعین مثل انواع طبل تقسیم کرد.
کاخن لغتی اسپانیایی به معنی جعبه، صندوق یا صندوقچه است که به نوعی ساز کوبه‌ای اطلاق می‌شود. نوازنده کاخن بر روی آن می‌نشیند و با ضربات کف دست و انگشتان که بر روی صفحه جلویی (تاپا) و صفحات کنار و بالای ساز می‌کوبد، صدا تولید می‌کند. همچنین از ابزارهای نوازندگی دِرام و دیگر سازهای پرکاشن نظیر مَلِت‌ها (mallets)، استیک‌ها (sticks) و بِراش‌ها (brushes) در نواختن کاخن هم استفاده می‌شود.
کاخن عمدتاً در موسیقی آفریقایی-پِرویی و همین‌طور سبک‌های معاصر فلامنکو و جَز(جاز) مورد استفاده قرار می‌گیرد. در سال‌های پایانی قرن ۱۹ میلادی نوازندگان کاخن، تغییراتی در ساختار و صدادهی این ساز به وجود آوردند. پس از دوران برده داری کاخن در بین دیگر ساکنین آمریکای لاتین از جمله سفیدپوستان (نسل‌های بعدی استعمارگران اروپایی) نیز رواج پیدا کرد.
کاخن جعبه‌ای چوبی به شکل مکعب مستطیل ایستاده است که 4 طرف آن با تخته‌های چوبی به ضخامت ۰٫۵ تا ۰٫۷۵ اینچ (۱٫۳ تا ۱٫۹ سانتی‌متر) و سطح اصلی آن که تاپا (tapa) نام دارد با تخته سه‌لا ساخته شده است. در قسمت پشت کاخن (و گاهی اوقات در سمت چپ یا راست آن) حفره صدا (sound hole) قرار دارد.
کاخن در اصل فقط جعبه‌ای چوبی بود اما در حال حاضر امکانات بیشتری بر روی آن قرار گرفته است. پایه‌های لاستیکی یا پلاستیکی و انواع فنرها و اِسنرها (snares) که برای ایجاد صدایی زنگدار در داخل و پشت تاپا نصب می‌شود. کاخن‌ها در طیف گسترده‌ای از مدل‌ها و قیمت‌ها در دسترس هستند.
